Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

biedroneczka77
Moderator Dołączył: 05 Maj 2007 Posty: 253 Przeczytał: 0 tematów Pomógł: 1 raz Ostrzeżeń: 0/5 Skąd: z miasta :-)	Wysłany: Nie 15:46, 22 Lip 2007    Temat postu:   Katarzyna Grochola- A nie mówiłam Czego potrzeba do szczęścia kobiecie oprócz czarnych spodni, czarnego swetra i mężczyzny? Spokoju, ale żeby nie było nudno, rad, ale żeby się nikt nie wtrącał, wina, ale żeby nie było kaca, czułości, ale żeby bez przesady, pracy, ale żeby codziennie? podróży, ale żeby nie samolotem, dobrych sąsiadów, ale żeby bez chomika, dziecka, ale żeby bez kłopotów, no i konsekwencji, ale żeby bez konsekwencji... Jednym słowem, jak nie wiadomo, o co chodzi, to na pewno chodzi o miłość. Judyta też jest tego zdania. Całkiem jak ja. Tutaj zamieszczam fragment książki Lekko pan nie ma Na lotnisko odwozi nas Grzesiek. Miałam nadzieję, że Tosia też jedzie, bo przecież nigdy tak daleko nie wyjeżdżałam, ale na moją delikatną sugestię, a właściwie tylko pytanie, czy jedzie z nami, spojrzała na mnie wzrokiem lekarza psychiatry. - Zwariowałaś, mamo? A po co ja ci na lotnisku? Więc żegnam się z Tosią, jakbym wyjeżdżała za morze, jeszcze chwila i się popłaczę. Ale Tosia w ogóle tego nie zauważa. - Pamiętaj o kotach - mówię wobec tego. Adam pakuje nasze dwie nieduże torby do samochodu Grześka. - Dobrze, mamo. - I uważaj na Borysa. Jakby się gorzej poczuł, dzwoń do doktora Albina. - Dobrze, mamo. - I podlewaj ogród, przynajmniej co drugi dzień, bo wszystko zmarnieje. - Dobrze, mamo - powtarza grzecznie moja córka. - W lodówce masz mielone, część jest zamrożona. Na sobotę jedź do babci na obiad. Gdybyś się bała być sama, to Ula mówi, że możesz u niej spać. Albo Iśka przyjdzie na noc. - Dobrze, mamo. - Dlaczego cały czas powtarzasz: dobrze, mamo? - denerwuję się. - Mówiłaś mi to wszystko wczoraj osiemset tysięcy razy. - A gdyby coś się stało, to... - Pin, konto, numery, akt własności. U ciebie na biurku. Mam też zadzwonić do Szymona. I natychmiast jechać do dziadków i wspierać ich w tych trudnych chwilach. Ciebie rozsypać, jeśli oczywiście coś znajdą, co będzie twoje, rękę czy nogę, czy cokolwiek. - Tośka! - Sama mówiłaś. - Ale mówiłam serio! - Mamo, spóźnicie się na samolot. Idź już. Tosia wpycha mnie do samochodu Grześka i zdawkowo całuje w policzek. - Telefon ma Adam, ale nie dzwoń, tylko ewentualnie puść sms, jakby co. - Jakby co? - No, nie wiem, coś ważnego. Grzesiek dodaje gazu, ale ja nie puszczam ręki Tosi, która tak jakby się chciała wyrwać. Bez jakby. - Tosia, ale zaopiekujesz się dziadkami, jakby się coś stało, obiecujesz? - wychylam się przez okno. - Mamo! Zrób coś, Adam! - Tosia się wyrywa, a Grzesiek rusza. - Judyta, gorzej ci? - pyta wspierająco Adam. - Gorzej być nie może - mówi przez ramię Grzesiek. - Stary, ja myślałem, że ja mam nielekko, ale ja mam po prostu idealnie! - Lekko nie jest - mówi Adam do Grześka, całkowicie ignorując fakt, że być może po raz ostatni widzę dom, Tosię, ojczyznę, świat. Nie wiem, dlaczego myślałam, że bez tego faceta nie mogę żyć. Przestaję się denerwować, bo się zezłościłam. Durnie! I Grzesiek też idiota! I Adam wcale nie lepszy. Nie będę się do nich odzywać. W ogóle. Nawet nie wiedzą, że są ukarani, idioci. Nie wiem, czy w ogóle zauważyli, że się nie odzywam. Wziąć proszeczek czy raczej coś wypić? Wypić nie mam co, ale na lotnisku można kupić alkohol, i to tanio. A jeśli wziąć tableteczkę, to teraz? Kiedy zacznie działać? Musimy być na lotnisku i tak dwie godziny wcześniej. Jak teraz wezmę, to nie będę się bała przez następne dwie godziny, czyli na lotnisku. A na lotnisku to ja się w ogóle nie boję. Czyli nie brać. Wziąć tuż przed startem? Ale wtedy najgorsze - czyli start, mogę przeżyć na trzeźwo, bo nie wiem, kiedy to cholerstwo zadziała. I jak działa. A jeśli mi będzie niedobrze? Wyjmuję ulotkę i zaczynam czytać: działanie uboczne to zwiększona potliwość, objawy lękowe... Co on mi dał? Tabletki przeciwlękowe, które zwiększają lęk? Trzeba było iść do psychiatry kobiety. Pójdę następnym razem, jeśli przeżyję. Nienawidzę ich. Adam klepie mnie po dłoni. Usuwam się. Sam się klepnij, Adasiu drogi, albo swojego kumpla Grześka klepnij, ja nie jestem do klepania! - Obraziłaś się? - pyta Adam. - Nie widzę kogoś na tyle ważnego, żebym się mogła porządnie obrazić, a na byle kogo się nie obrażam, bo po co? - Obraziła się - stwierdza Grzesiek. - Nie odzywaj się stary, bo ona jest teraz jak rój szerszeni. Podstaw jej lusterko, to się obrazi na kogoś, kto na to zasługuje - chichocze, gamoń jeden. - Bałbym się, że mi się kobita zabije tym wzrokiem - mówi Adam, za którego jeszcze dzisiaj rano bym wyszła. Ale trzeba zrewidować te głupie poglądy na małżeństwo. - Nie odzywaj się do mnie! - syczę. - Mówię do Grześka - wyjaśnia uprzejmie mój eksnarzeczony. Nie odzywam się do nich w ogóle. Podjeżdżamy pod halę odlotów, ale okazuje się, że jest zakaz zatrzymywania się. W ogóle. Można podjechać, popatrzyć sobie i odjechać. Bardzo zabawne. Grzesiek zjeżdża ponownie na drogę, zawija olbrzymie koło i podjeżdża pod halę przylotów, gdzie też nie można się zatrzymywać, bo coś remontują. Ale ponieważ myślał, że nas tylko wysadzi, to minął skręt na parking. Dobrze mu tak! Ponownie zakręca, znowu robi ze dwa kilometry, cenne minuty mijają, i bardzo dobrze, może nie zdążymy. I znowu podjeżdża, desperacko zatrzymuje się przed wejściem do hali i natychmiast podchodzi policjant. - Proszę jechać - mówi władza, ale Grzesiek wychodzi z samochodu i tłumaczy, że my musimy natychmiast wysiąść, bo lecimy. Adam wysiada, ja nie, bo jestem posłuszna władzy. - Wysiadaj! - krzyczy do mnie Grzesiek, a do policjanta: - Ona też leci! - Nie wysiadam, bo tu nie wolno - mówię bezczelnie. - Niech pani wysiądzie - mówi policjant - i niech pan odjeżdża. - Ja wysiądę, a pan mi wlepi mandat albo co - mówię i widzę, że Grzesiek jest o krok od morderstwa. I bardzo dobrze. - Wysiada pani czy nie! - zaczyna się denerwować policjant. - Nie będzie mandatu, tylko niech pani wysiada! Wysiadam łaskawie. Policjant patrzy ze współczuciem to na jednego, to na drugiego. Nie żegnam się z Grześkiem, tylko idę prosto w drzwi. - Boi się latać - wyjaśnia Adam policjantowi. - Aha - mówi policjant. - Lekko pan nie ma. Cudowne. Ogólnonarodowe porozumienie mężczyzn w sprawie beznadziejnych kobiet, to się wie. Nie upoważniłam Adama, żeby zwierzał się obcym ludziom z moich najskrytszych obaw. Żeby na mnie donosił i się skarżył. Jak mu się nie podoba, to bardzo proszę, ja go na siłę trzymać nie będę, droga wolna. Eksio sobie poszedł, to i on może pójść w cholerę, zamiast kazać światu współczuć sobie, że ma mnie u boku. Nie będę nigdzie z nim latać, niech sobie sam lata, ja wracam do domu. Nie będę z obcym facetem wsiadać do żadnego samolotu, ze zdrajcą, który woli mężczyzn ode mnie. Niech sobie znajdzie jakiegoś miłego przyjaciela policjanta, klepie się z nim i z nim leci gdziekolwiek. Adam mnie dogania i pcha w kierunku stanowiska, nad którym wisi tabliczka Kopenhaga. Ale nic mu nie powiem, niech odstoimy swoje przy niewłaściwym stanowisku, to się spóźnimy. Niestety, odprawiają nas. Nie odzywam się, na wszelki wypadek. Nigdy już się do niego nie odezwę. Niestety, on wydaje się tym wcale nie przejmować. Nienawidzę facetów [link widoczny dla zalogowanych] Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry